Hier ben ik dan na een tijdje.

Het leven ziet toch niet eerlijk in elkaar e.

Mijn papa had keelkanker en hij herstel heel goed, de laatste keer dat hij terug kwam was hij kanker vrij.
4weken geleden was mijn papa weer in eens zo erg ziekjes en hebben ze hem met de ziekenwagen weg gebracht omdat hij een longontsteking had. Daar dat hij zo zwak was hebben ze hem in kunstmatige coma gebracht om een staaltje van zijn lang te nemen. Sinds ze hem in coma hebben gedaan, hebben ze hem zo laten liggen. Ben mijn papa gaan bezoeken om de twee dagen, want met een kind is dat ook niet ideaal. Mijn zoontje mocht wel niet mee naar binnen die bleef telkens keer buiten. De maandag 5.10 moesten gans mijn familie om 15u in het ziekenhuis zijn. Daar vertelde ze ons dat wel afscheid van hem moesten nemen. Ik en mijn twee zussen en een vriend van mijn zus zijn tot het laatste gebleven tot mijn papa stierf. De dokter is nog eens langs gekomen om te zeggen dat uit het staal bleek dat de kanker uit gezaaid was naar zijn longen en dat hij zo afasie was de kanker dat het al over gans zijn lichaam zat. Mijn papa woog nog 39kl.

We hebben alles geregeld van de crematie lijk mijn papa het wou. Onder tussen heb ik mijn papa nog gaan bezoeken, hij lag der vredig bij, maar het was precies mijn papa niet. Ze zeggen dat het Door de medicijnen komt dat ze zo anders uit zien. Maar ik hou het in mijn gedachten het beeld van vroeger vast en dat ga altijd zo blijven.

maandag 12 is crematie, het was echt een mooie dienst voor hem. Alles was van zijn gezin en de kleinkinderen. Iedereen ga hem missen. Het was heel veel volk.

ik heb dan nog beetje as mee gekregen naar huis.

Mijn papa is nu dicht bij me. Alleen mijn zoontje versta het niet echt goed.
sommigen momenten zeg hij dat opa een sterretje is en dan zeg hij is opa dood.
Ik denkt dat het wel eens Door zal dringen bij hem.

Ik heb vooral veel verdriet omdat ik hem zo hart mis.